شعری از علامه طباطبایی

 

شعری از علامه طباطبایی (مهر خوبان)

 

رخ شطرنج نبرد آنچه رخ زیبا برد	مهر خوبان دل و دین از همه بی پروا برد
از سمـک تا به سماکش کِشش لیلی برد	تو مپنـدار که مجنون سر خود مجنون گشت
ذره ای بودم و مهر تو مرا بالا برد	من به سرچشمه خورشید نه به خود بردم راه
او که می رفت مرا هم به دل دریا برد	من خسی بی سر و پایم که به سیل افتادم
که به یک جلوه دل و دین ز همه یک جا برد	جام صهباز کجا بود؟ گهر دست که بود
که درین بزم بگردیــد و دل شیدا برد	خم ابروی تو بود و کف مینوی تو بود
با برافروخته رویی که قرار از ما برد	خودت آموختی ام مهر و خودت سوختی ام
غم روی تو مرا دیــد و ز من یغما برد	همه یاران به سر راه توبودیم ولی
همه را پشت سر انـداخت مراتنها برد	همه دل باخته بودیم و پریشان که غمت